“Η γλώσσα και οι έννοιες που παράγει ανοίγουν πόρτες, ανοίγουν δρόμους.
Πλέουν μες στα ποταμούθκια μες στο άνυδρον καλοκαίρι.
Ως αναζωογονημενες οι έννοιες διαμορφώνουν το τοπίο.”
Βασισμένη στην ζωή του ακτιβιστή Κωστή Αχνιώτη, η ταινία εκτυλίσσεται μέσα στην ιστορία της Κυπριακής άκρας Αριστεράς και του δικοινοτικού κινήματος επανένωσης. Με παράλληλες διαδρομές στο παρόν και το παρελθόν και αυτό-εθνογραφική διάθεση, οι δημιουργοί συγκεντρώνουν προσωπικά ευρήματα, καινούργιο και αρχειακό υλικό, εξερευνώντας την διαλεκτική και ποιητική της εθνικής σύγκρουσης και διαίρεσης στην Κύπρο.
Μέσα από ιστορικά ντοκουμέντα, βλέπουμε το χτίσιμο σχέσεων που κατόρθωσαν οι δύο κοινότητες, παρά τις προσπάθειες σαμποταρίσματος των ξένων συμφερόντων. Μαθαίνουμε για την ιστορία του εργατικού κινήματος, και πώς μέσα από αυτό προέκυψε ταξική συνείδηση με χαρακτήρα ενωτικό, που ουσιαστικά εξελίχθηκε στη διαμόρφωση ενιαίας Κυπριακής συνείδησης.
Σε σκηνοθεσία και σενάριο των Παναγιώτη Αχνιώτη και Ανδρέα Αναστασιάδη, και με την ποίηση να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αφήγηση, το αποτέλεσμα μιλάει στην καρδιά του θεατή. Η ιδιαίτερη αυτή ταινία, ιστορικής σημασίας και εξαιρετικού αισθητικού αποτελέσματος, βασίζεται στην πεποίθηση ότι μια άλλη ιστορία είναι εφικτή. Μια ιστορία αληθινής λευτεριάς, ενότητας και συναδέλφωσης, μακριά από εξαρτήσεις και διαχωρισμούς.
“Έσπειραν ναρκοπέδια στη γη
και βλάστησαν τα ναρκωμένα πεδία,
της ναρκωμένης παιδείας,
του “δεν ξεχνώ”, του “δεν λαλώ”, του “δεν με κόφτει”
Έτσι,
εγαντζωθήκαμε κι εμείς
στο φάντασμα ενός παρελθόντος,
που ‘εν εθρηνήσαμε ποτέ,
αλλά θανατώνει μας καθημερινά”