Κάθε μέρα σε κάποιο σημείο της γης συμβαίνει ένοπλη σύρραξη. Και υπάρχουν κάποια όπλα που βρίσκονται σε όλες αυτές τις συρράξεις ανεξαιρέτως…
Κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία να πει. Και όλες οι ιστορίες μας, έχουν επηρεαστεί κάπως από τον πόλεμο, άμεσα ή έμμεσα. Τι συμβαίνει όμως όταν οι ιστορίες ανθρώπων από διαφορετικές πλευρές ενός πολέμου, συναντιούνται σε ένα μέρος και διαλέγονται; Πόσο ουσιαστικός μπορεί να είναι αυτός ο διάλογος; Τι νέες ιστορίες μπορούν να προκύψουν από αυτή τη συνάντηση;
Στο ιδιαιτερο “Shooting Ourselves” , σε σκηνοθεσία Christine Cynn, παίρνουμε πολλές απαντήσεις που έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, από την οπτική 13 ανθρώπων που οι ζωές τους επηρεάστηκαν σημαντικά από κάποια ένοπλη σύρραξη.
Ένας νεαρός Ισραηλινός που βρέθηκε να δίνει εντολές ως επικεφαλής και να στοχεύει ως ελεύθερος σκοπευτής, ο συνήγορος οικογενειών αμάχων που βρέθηκαν στο στόχαστρο μη επανδρωμένων αεροσκαφών, ένας ινδός πιλότος της πολεμικής αεροπορίας, ο χειρουργός που κλήθηκε να επουλώσει κάποια από τα πιο βάναυσα τραύματα, ένας Αφρικανός που πολέμησε στην ηλικία που σαν παιδί θα έπρεπε να παιζει…
Τον βλέπουμε να μας αφηγείται: “Πολέμησα στη ζούγκλα με το όπλο μου. Εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να παίξουμε με Nintendo. Το όπλο μας ήταν το Nintendo μας.”
Ακούμε για εκείνες τις υποσχέσεις που λέγονταν παλαιότερα στη Μ.Ανατολή, “Όταν θα μεγαλώσεις, δε θα υπάρχει πια στρατός, θα έχουμε ειρήνη”, που πλέον σταμάτησαν να δίνονται αφού αυτή η ελπίδα δε φαίνεται πια ρεαλιστική.
Με το τέλος της συνάντησης, το κλίμα είναι κάπως περίεργο. Οι άνθρωποι ήρθαν τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο, που για κάποιους υπάρχει η αίσθηση της οικογένειας. Μιας οικογένειας κάπως δυσλειτουργικής, που όμως φαίνεται να έχει αναπτύξει δυνατούς δεσμούς. Με κύριο σύνδεσμο ….τα όπλα.
Tο ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι:
Τελικά, μπορούμε να είμαστε όλοι φίλοι;